Përparimi i Ukrainës drejt Rusisë ekspozon problemet me menaxhimin e krizave të Putinit

Presidenti rus Vladimir Putin pëlqen ta portretizojë veten si një njeri të fortë, por historia e tij në përballjen me krizat e fundit në Rusi tregon një anë tjetër të personalitetit të tij presidencial: atë të paralizës dhe pavendosmërisë.

Një ditë e gjysmë pasi trupat ukrainase sulmuan një pikë kufitare ruse dhe përparuan pothuajse të papenguara nëpër fushat e gjelbra të gjelbra të rajonit jugor të Kurskut, Putin foli më në fund publikisht për këtë çështje për herë të parë. Ai e quajti bastisjen një “provokim masiv”, akuzoi Ukrainën për gjuajtje pa dallim ndaj civilëve dhe më pas kaloi shpejt në biznese të tjera qeveritare, duke përfshirë mënyrën e shënimit të “Ditës së Punëtorëve të Ndërtimit” të Rusisë.

U deshën pesë ditë të tjera dhe humbja e afro 30 vendbanimeve para se të premtonte një përgjigje ushtarake. Nuk pati asnjë vizitë në rajon për të takuar dhjetëra mijëra të evakuuar dhe asnjë deklaratë të gjendjes ushtarake.

Në mars, pas sulmit terrorist në sallën e koncerteve Crocus City në Moskë, më vdekjeprurësja në Rusi në dekada, Putinit iu deshën më shumë se 24 orë për t’iu drejtuar kombit. Pavarësisht një pretendimi të përgjegjësisë nga ISIS-K, ai këmbënguli se Ukraina dhe Perëndimi luajtën një rol. Shtetet e Bashkuara madje kishin paralajmëruar Rusinë se një sulm mund të ishte i pashmangshëm. Putin nuk e vizitoi vendin e sulmit apo të mbijetuarit në spital.

Kur Yevgeny Prigozhin, atëherë lideri i forcës mercenare Wagner, anuloi rebelimin e tij në qershor të vitit të kaluar, reagimi i liderit rus u karakterizua nga kontradikta. Pasi fillimisht e quajti incidentin “tradhti”, Putini lejoi të kalonin dy ditë përpara se të fliste sërish publikisht, duke falënderuar ushtarët e Wagner të përfshirë për gatishmërinë e tyre dhe duke u ofruar atyre kontrata ushtarake. Pastaj ai e ftoi Prigozhin për çaj në Kremlin. Dy muaj më vonë, Prigozhin vdiq në një aksident misterioz avioni në Rusi.

Është e lehtë të gjesh paralele edhe më të largëta dhe Putin zgjodhi këtë javë për të nxjerrë në pah një të tijën. Ai vizitoi shkollën nr. 1 në Beslan për herë të parë në 16 vjet, më shumë se një javë para 20 vjetorit të sulmit terrorist në shkollën që vrau më shumë se 300 njerëz, duke përfshirë shumë fëmijë. Në vitin 2017, Gjykata Evropiane e të Drejtave të Njeriut zbuloi se autoritetet ruse jo vetëm që nuk arritën të vepronin me dijeninë e një sulmi të afërt, por se operacioni i sigurisë ishte “i çorganizuar dhe vuante nga mungesa e udhëheqjes”.

“Ai nuk është i zoti në zgjidhjen e krizave,” tha për CNN Boris Bondarev, një ish-diplomat rus i cili dha dorëheqjen dy vjet më parë për të protestuar kundër luftës në Ukrainë dhe ende jeton jashtë Rusisë. “Është e rrezikshme dhe e paparashikueshme. Putinit i pëlqen rehatia, i pëlqen kur ua bën krizën të tjerëve, kur kontrollon situatën.”

Ofensiva tronditi Kremlinin

Sipas ekspertëve, përgjigja ushtarake e Rusisë në Kursk pasqyron disi reagimet rrëqethëse të presidentit të saj.

“Reagimi i parë kur të mbaronte tronditja do të ishte: kë kemi lënë në dollap që mund të mbrojmë? Zjarr”, tha për CNN. “Pavarësisht nëse janë rekrut, batalione inferiore nga territori ukrainas apo rezerva strategjike”.

Raportet e fushëbetejës kanë konfirmuar përshtypjen se një gamë e larmishme trupash ruse kanë nxituar teksa Moska ndeshet me dilemën se si të balancojë mbrojtjen e tokës së saj me ruajtjen e vrullit të ngadaltë në Frontin Lindor. Zyrtarët ukrainas thanë se disa trupa u zhvendosën nga rajoni i Kharkiv dhe fronti jugor. Udhëheqësi çeçen Ramzan Kadyrov pohoi herët se njësia e tij speciale, Brigada Akhmat, ishte vendosur. Oficerët e Këmbësorisë Detare të Flotës së Detit të Zi në Krime janë gjithashtu të përfshirë.

Grupet e ndryshme ndërlikuan përpjekjet ruse për të koordinuar rezistencën. Një bloger ushtarak pro-rus madje vuri në dukje më 14 gusht se Ukraina shkaktoi qëllimisht përçarje dhe më pas u tërhoq “për të përfituar nga fakti se forcat tona të ndryshme, të cilat jo gjithmonë komunikojnë mirë me njëra-tjetrën, u aktivizuan për të zmbrapsur këtë pushtim”.

Përgjigja burokratike e Rusisë ndaj pushtimit ishte po aq e rëndë. Ministri i Mbrojtjes Andrei Belousov ngriti një këshill koordinues për të trajtuar sigurinë në rajonet kufitare dhe njoftoi këtë javë se ai do të ndajë përgjegjësitë midis pesë zyrtarëve të ndryshëm.

Sipas Institutit për Studimin e Luftës, kjo “ka të ngjarë të çojë në konfuzion shtesë brenda Ministrisë së Mbrojtjes Ruse dhe fërkime midis Ministrisë së Mbrojtjes Ruse, FSB dhe Rosgvardia [Garda Kombëtare Ruse], të cilat të gjitha po përpiqen të operojnë në Rajoni i Kurskut” dhe mund të rrezikojë aftësinë e Rusisë për të kryer një kundërsulm efektiv.

Megjithatë, pas më shumë se dy javësh, ka shenja të rezistencës më të koordinuar. Dmytro Kholod, komandanti i batalionit ukrainas Nightingale aktualisht në Kursk, i tha CNN me telefon të mërkurën se ai kishte vënë re një ndryshim në sjelljen e trupave ruse. “Trupat që ata sollën në këtë zonë tani po përpiqen të na sulmojnë disi,” i tha ai CNN. “Ata nuk po dorëzohen më në qindra. Ata përpiqen të qëllojnë dhe të mbrohen, por prapë dorëzohen kur ne i sulmojmë.”

Ryan, gjenerali australian në pension, gjithashtu beson se Rusia ka kaluar fazën fillestare të reagimit dhe duhet të bëhet më e organizuar në ditët dhe javët në vijim. Megjithatë, ai beson se dy javët e fundit kanë zbuluar gjithashtu prioritetet e Putinit dhe se njerëzit e tij nuk janë aktualisht në krye të mendjes.

“Vendimi do të jetë me Putinin: çfarë është më e rrezikshme për të? Ukrainasit në Kursk ose një dështim në Donbas. Mendoj se për momentin ai ka vendosur që të mos përparosh në Donbass është më e rrezikshme sesa të hedhësh gjithçka në Kursk.”

Ekspertët pajtohen se pushtimi i Kurskut nuk e ka ndryshuar strategjinë gjithëpërfshirëse të prishjes së Putinit, i cili synon të lodhë Ukrainën dhe të befasojë aleatët e saj. E megjithatë, masa e befasishme e Ukrainës ka trimëruar ata që kishin vënë në pikëpyetje më parë politikën e Perëndimit për të kufizuar disa lloje të ndihmës ushtarake dhe përdorimin e saj brenda Rusisë.

Dhe kjo mund të ketë qenë pjesë e strategjisë së Ukrainës. Më 19 gusht, presidenti ukrainas Volodymyr Zelenskiy hoqi për një moment velin e mirënjohjes ndaj aleatëve të tij perëndimorë.

“I gjithë koncepti naiv, iluziv i të ashtuquajturave vija të kuqe në lidhje me Rusinë, i cili dominoi vlerësimin e luftës nga disa prej partnerëve tanë, është shembur këto ditë diku afër Suxhas,” u tha ai diplomatëve ukrainas, duke iu referuar një Qyteti rus që u pushtua nga trupat ukrainase.

Frika e Perëndimit se Rusia mund ta perceptojë vendosjen e raketave me rreze të gjatë veprimi amerikane ose britanike në tokën e saj si një kërcënim konvencional që justifikon një hakmarrje bërthamore – doktrina bërthamore ruse sigurisht që e lejon këtë – janë marrë parasysh mungesën e një reagimi koherent ushtarak ndaj fillimit të huaj. pushtim më i pamundur se kurrë që nga Lufta e Dytë Botërore.

“Strategjia aktuale e NATO-s për të mbështetur Ukrainën është një strategji humbjeje. Është thjesht një strategji e krijuar për të vazhduar luftën dhe për të lejuar Rusinë të na presë të gjithëve”, tha Ryan. “Ne kemi nevojë për një rivlerësim themelor.”

Ish-diplomati rus Bondarev argumenton se përgjigja e vetë Putinit është dëshmi e mëtejshme se Perëndimi duhet të formulojë një përgjigje më të fuqishme ndaj agresionit të Putinit.

“Kur disa perëndimorë thonë se ne nuk duhet ta fusim në qoshe Putinin, sepse atëherë ai do të kundërpërgjigjet si një mi në cep”, tha ai për CNN. “Tani ne shohim se kur ai vërtet përballet me një krizë, ai nuk është i vendosur në qoshe, por thjesht një mashtrues.

“Dhe kjo është arsyeja pse ai nuk duhet të ketë aq shumë frikë./CNN/