Ndër pasojat e shumta të tmerrshme të agresionit gjithëpërfshirës të Rusisë kundër Ukrainës, të nisur nga Vladimir Putin një vit më parë, një që meriton përmendje të veçantë është paaftësia e Presidentit rus për t’i dhënë fund konfliktit në formën e tij aktuale. Disa faktorë kyç e nënvizojnë këtë fakt.
Së pari, lufta ka çuar në një nivel jashtëzakonisht të lartë të mbështetjes nga publiku rus për autoritetet ruse dhe për Putinin personalisht; në vitet e fundit para pushtimit, kjo vlerë kishte rënë në mënyrë të vazhdueshme (Radio Svoboda, 25 maj 2019). Edhe sociologët e pavarur, si drejtori shkencor i Qendrës Levada (i njohur në Rusi si “agjent i huaj”) Lev Gudkov, pranojnë se mbështetja publike “nuk shprehet shumë qartë, por ajo shprehet në shoqëri për autoritetet dhe vetë luftën është mjaft i prekshëm”.
Sipas Gudkov, mbështetja ruse për luftën mbetet në 70 për qind. Në të njëjtën kohë, megjithatë, 50 përqind e të pyeturve duan që luftimet të përfundojnë. Ai vëren se ky dualitet është pjesërisht për shkak të faktit se shumë rusë, thellësisht të vetëdijshëm për natyrën kriminale të luftës, preferojnë të izolohen nga e vërteta e pakëndshme dhe të shmangin informacionin objektiv (Eurasia Review, 17 shkurt). Një faktor tjetër që e mban shumicën e popullsisë të mbështesë në mënyrë pasive luftën është rryma e vazhdueshme e propagandës që pikturon një të ardhme shkatërruese nëse Rusia mposhtet (Readovka, 6 tetor).
Sociologët pranë Kremlinit thonë se mungesa e stabilitetit po ndikon negativisht në ndjenjën e publikut. Megjithatë, ata sigurojnë menjëherë autoritetet ruse se kjo “nuk cenon besimin në udhëheqjen e vendit, pasi zgjatja e operacionit special ushtarak do të thotë një zgjatje e efekteve të konsolidimit të shoqërisë dhe pushtetit” (T.me/russica2, 6 shkurt).
Moska e ka njohur këtë dhe po përpiqet jo vetëm të zgjasë luftën, por edhe të përfshijë të gjithë shoqërinë ruse në konflikt. Në nivel rajonal është promovuar krijimi i organizatave vullnetare dhe grupeve iniciative për të mbështetur të mobilizuarit. Ndonjëherë edhe studentët e shkollave të mesme dhe të kolegjit detyrohen të marrin pjesë (shih EDM, 28 nëntor 2022). Furnizimet mjekësore dhe sanitare për ushtarakët po mblidhen në qytete dhe në disa rajone studentët po detyrohen të plotësojnë në vendet e tyre të punës për punëtorët e mobilizuar (shih EDM, 6 shkurt).
Pavarësisht nga të gjitha këto përpjekje, edhe sociologë pranë Kremlinit vërejnë se shumica e shoqërisë ruse mbetet apolitike dhe pjesëmarrja në përpjekjet ushtarake po bie vazhdimisht (T.me/russica2, 4 shkurt). Kjo konfirmohet nga një studim i fundit i Qendrës Levada, sipas të cilit numri i njerëzve që ndjekin nga afër operacionet ushtarake në Ukrainë është në rënie. Sidoqoftë, sociologët besojnë se shoqëria është mendërisht e gatshme të vazhdojë “operacionin special ushtarak” për një kohë të gjatë (Levada.ru, 2 shkurt).
Në përgjithësi, numri i patriotëve radikalë që mbështesin në mënyrë aktive luftën, edhe pse një pjesë më e vogël e shoqërisë, është në rritje të vazhdueshme. Kjo është bërë e mundur përmes propagandës masive, mobilizimit dhe një politike aktive të përfshirjes së popullatës në përpjekjet ushtarake, duke filluar me mësimin e propagandës së detyrueshme të kohës së luftës në shkolla (Mel.fm, 28 gusht 2022). Siç vë në dukje ish i burgosuri politik Mikhail Khodorkovsky, këta njerëz “të gjithë jetën e të cilëve tani është e lidhur me luftën” janë bërë shtylla e re e Putinit. Përfshirja e Kremlinit me këta “patriotë kombëtarë” radikalë është arsyeja e dytë kryesore pse Putini nuk mund t’i japë fund kësaj lufte (Twitter.com/MikhailKhodorkovsky 6 shkurt).
Arsyeja e tretë është rritja e numrit të përfituesve të luftës, nëse jo nga vetë lufta, atëherë nga mbështetja aktive. Sot, imazhi publik i jo vetëm autoriteteve federale, por edhe rajonale dhe lokale varet nga niveli i tyre i përfshirjes në luftë. Siç vë në dukje një ekspert, përballë kërcënimit të një armiku të jashtëm, ka një “depolitizim të ideve për drejtësinë sociale, pra kalimin e tyre nga problemet e brendshme socio-ekonomike në nivelin e politikës ndërkombëtare dhe operacionin ushtarak special si ngjarje për të mbrojtur interesat kombëtare të vendit dhe për të rivendosur drejtësinë sociale” (T.me/russica2, 11 shkurt).
Këtë e kuptojnë edhe shkencëtarët politikë rajonalë, të cilët deklarojnë hapur se “mbështetja për [operacionin special ushtarak] garanton vota në zgjedhje” dhe shpjegojnë se si kjo ka ndikuar në rritjen e popullaritetit të guvernatorëve të caktuar (Russia-rating.ru, 28 dhjetor, 2022). Si rezultat, autoritetet federale dhe rajonale po përpiqen të lënë shenjën e tyre në mbështetjen e atyre që erdhën në Ukrainë të armatosur dhe të përgatitur për të vrarë qytetarët e saj.
Disa deputetë të Dumës së Shtetit të Rusisë po propozojnë përfshirjen e këtyre zyrtarëve në mësimdhënie në shkollat në territoret e pushtuara dhe premtimin se do t’i mbështesin nëse emërohen në zgjedhje. Përveç kësaj, ata raportojnë rregullisht për masat për të mbështetur “pjesëmarrësit e [operacionit special ushtarak]” (Kp.ru, 14 janar). Një politikë e tillë rrit shumë statusin e atyre që kthehen nga lufta. Kjo, nga ana tjetër, krijon arsyen e katërt për pamundësinë e përfundimit të luftës, domethënë jo vetëm rritjen e numrit të patriotëve radikalë, por edhe rritjen e ndikimit të tyre në shoqërinë ruse.
Mbi këtë bazë, mund të imagjinohet lindja e një konflikti të ardhshëm midis pjesës apolitike të shoqërisë dhe “patriotëve” agresivë që kthehen nga fronti. Të korruptuar nga mosndëshkimi dhe kulti i propagandës që i rrethon, këta njerëz mund të fillojnë të kërkojnë shumë nga pjesa tjetër e popullsisë. Paradoksi i vërtetë, megjithatë, është se Kremlini, edhe nëse është i vetëdijshëm për këtë, sheh vetëm një mënyrë për të vonuar trazirat sociale: të vazhdojë luftën e tij kundër Ukrainës. Në realitet, kjo metodë mund të zbusë manifestimet e jashtme të konflikteve sociale, por në të njëjtën kohë vetëm sa do të përkeqësojë shkaqet e tyre. Herët a vonë këto konflikte do të ndihen edhe brenda Federatës Ruse./Jamestown/