Dugin dhe Putin

Për shpalljen e një lufte të madhe kundër Perëndimit. Për Serbinë si komandë e avancuar e neoimperializmit rus. Mbi gjeopolitikën e konfliktit të Bosnjës nga pikëpamja ruso-serbe

Shkruar nga: Nerzuk Ćurak

Gjashtë ditë para shpalljes së mobilizimit të Putinit, gjeopolitikani dhe gjeofilozofi kryesor rus Alexander Dugin do të publikojë një tekst programor në të cilin do të shpallë sulmin e paprovokuar rus ndaj Ukrainës një sulm të SHBA-së dhe Perëndimit satanik ndaj Rusisë. Pamfleti i Duginit, i botuar fillimisht në platformën multimediale të këtij Huntingtoni rus, është një thirrje për një luftë qytetërimesh, e cila, në këndvështrimin e tij të errët, nuk mund të shmanget më që nga sulmi i hapur i Perëndimit, i udhëhequr nga SHBA, ndaj Rusisë, nëna e qytetërimit euroaziatik, e cila është e vetmja që reziston, vazhdon depërtimin e mëtejshëm të forcave të pafe atlantiste në barkun e Nënës Rusi.

Edhe pse realiteti i kundërvihet plotësisht këtij ndërtimi artificial, imagjinar të mendjes djallëzore të Duginit, sepse në realitet është Rusia ajo që po përpiqet të ndërtohet si një fuqi e re imperialiste, bombat e së cilës po rrafshojnë Ukrainën fqinje, nuk janë të paktë ndjekësit ballkanikë të Ndërtimi gjeopolitik rus që preferon trillimin e ushtrisë amerikane se vetëm ajo nuk hyri në Sheshin e Kuq, por ajo që shohin me sytë e tyre: një Ukrainë e plagosur dhe e masakruar, territori i së cilës po bastiset dhe urdhërohet nga ushtarët rusë, të befasuar nga ideja e çuditshme e njerëzve të sulmuar – të mbrohen.

Si e marrin ukrainasit të drejtën të mbrohen kur rusët i sulmojnë?! Ata duhet të jenë mirënjohës për sulmin rus. Pra, a nuk është mut rus më i mirë se torta amerikane? Më mirë të na kapin rusët sesa të na lirojnë amerikanët.

Vendi ballkanik ku ironia e mëparshme është qëndrimi i përgjithshëm dhe serioz i shumicës është Serbia, elita e korruptuar nacionaliste e së cilës, kryesisht pro-ruse, tregoi gjithë shkëlqimin e talentit të saj për të gënjyer gjatë luftës kundër Bosnje-Hercegovinës, e cila shpërtheu këtë. Shtatori në fjalimin e Presidentit Vuçiq në Asamblenë e Përgjithshme të OKB-së, kur ai pohoi gjakftohtësisht se “Serbia kurrë nuk ka sulmuar asnjë shtet sovran ose nuk ka rrezikuar integritetin territorial të ndonjë shteti sovran”. (?!?) Rusia dhe Serbia janë vërtet dy sytë në kokë, të lidhur fort në mbrojtje kundër agresionit brutal të Ukrainës së fortë dhe Bosnjë-Hercegovinës edhe më të fortë.

Kjo është arsyeja pse burime të konsiderueshme financiare duhej të pompoheshin në prodhimin e opinioneve që do ta vendosin Serbinë përgjithmonë në Lindje, në zonën e interesit rus, kështu që askush nuk duhet të habitet nga prania e fortë e portaleve pro-ruse në Serbi dhe Bosnje dhe Hercegovina, e cila haptazi dhe gjysmë fshehur favorizon idetë e mendjeve udhëheqëse ruse. mbi të gjitha, Aleksandar Dugin, tekstet e të cilit përkthehen nga rusishtja në serbisht në një interval kohor më të shpejtë se Aleksandar Vulin, “nëse e dini atë mënyrë jetese” ( N. Čanak), nxjerr marrëzi të rrezikshme për, të themi, botën ruso-serbe. Dhe gjuan, vazhdon të gjuajë.

Serbia në botën euroaziatike

Fati ynë i përbashkët ballkanik përmbahet në bindjen e pamohueshme të dhjetëra mijëra qytetarëve serbë (për të mos përmendur qindra mijëra) se gjithçka ruse dhe gjithçka serbe është e vërteta paraprakisht dhe gjithçka që vjen nga perëndimi (përveç gjuetisë) është a priori një gënjeshtër që vetëm Putini mund ta thyejë politikisht, ushtarakisht dhe intelektualisht atë shaman euroaziatik, krist-sllavist i së djathtës proruse, ekstreme nacionaliste serbe, Aleksandar Dugin, i lartësuar me besimin se Rusia është një qytetërim autonom dhe Moska ” Roma e tretë”.

Doktrina e tij konspirative gjeopolitike dhe gjeofilozofike gjeti ndjekës të rrezikshëm në “botën serbe”, të cilët në një numër të konsiderueshëm shugurojnë në mënyrë populiste në cirilik, dhe intelektualisht më joshëse në infosferë, në platformat ruso-serbe që na bindin se Krishti është në Moskë dhe Luciferi është në Uashington.

Një nga mënyrat më të mira për të realizuar sinergjinë afatgjatë të nacionalizmit serb dhe rus është të refuzosh rëndësinë e ideve dhe njerëzve që propagandojnë natyrshmërinë e mendimit se Serbia duhet të jetë pjesë e botës ruse euroaziatike dhe ortodokse pan-sllave, të doktrinës krishtere. Në qarqet intelektuale liberale dhe të majta ishte dhe konsiderohet përgjithësisht si marrëzi. Dhe ndërsa marrëzia hidhet poshtë si një teori konspirative e atyre që nuk janë të qartë në kokën e tyre, historia hapet para budallenjve të etur për pushtet. Kështu, në zemër të demokracisë liberale u shfaq postfashizmi, i trajtuar si një skaj politik, i tallur derisa u rrëzua në histori dhe mbeti në të, siç u vërtetua nga rezultatet e zgjedhjeve të kësaj jave në Itali.

Dhe ashtu siç mbetet një pyetje e hapur nëse antifashizmi do të ketë njohuri, vullnet, dëshirë dhe mundësi, dhe mbi të gjitha, subjekte të organizuara politike dhe intelektuale, për të mposhtur postfashizmin si antihumanizëm dhe totalitarizëm të normalizuar, ia vlen për të pyetur nëse do të mund

Dekada të tëra nënvlerësimi të ideve neofashiste dhe postfashiste si në Perëndim ashtu edhe në Lindje i lejuan aktorët e ekstremit të djathtë të ndërtonin argumentet e tyre helmuese, regresive, shoviniste, ksenofobike pa u vënë në qendër të vëmendjes, duke pritur për një moment të favorshëm për të zbritur në histori. Tani janë këtu, madje kanë bërë maskime të pabesueshme, eufemiste për t’i bërë thirrje popullit, që plebs të pranojnë argumentet e tyre (si në Romën antiemigrant ashtu edhe në “Romën e tretë”), si p.sh. leksiku i vdekjes Duginov-Putin në të cilin quhen njerëzit që mbrojnë lirinë e tyre, jo më pak se nazist.

Ai leksik i vdekjes ka jehonë shumë të mirë në Serbi, më i miri se në të gjithë botën. Aty ku çetnikët u shpallën antifashistë dhe u dhanë pension, ai që lufton kundër përqafimit përfundimtar të Rusisë, çfarë tjetër veç nazist. Është shumë kërkuese të jesh fqinj si me Rusinë ashtu edhe me Serbinë.

Linjat e mëparshme i referohen kornizës aktuale gjeopolitike. Synimi im është të kontekstualizoj “historinë e fshehur” të depërtimit të ideve ruse euroaziatike dhe militante kristossllaviste në Serbi. Sot, ne jemi të shqetësuar për agresionin e Rusisë kundër Ukrainës, i cili zbulohet jo vetëm si ndërhyrje e paligjshme e Moskës në një shtet të njohur ndërkombëtarisht, por edhe si një përpjekje për të materializuar politikisht idetë e Aleksandër Duginit dhe paraardhësve të tij për botën ruse dhe për qytetërimin rus. , e cila shtrihet si gjeografikisht ashtu edhe shpirtërisht përmes hartografisë mbi të cilën nuk ka më shumë gjurmë të Perëndimit të çuditshëm. Fatkeqësisht, në imagjinatën gjeopolitike dhe gjeospiritore të Duginit dhe epigonëve të tij serbë, Serbia është një pjesë e asaj bote, një pykë e dalë e Rusisë agresive, një lime e re ruse dhe, pa injorancë, duhet t’i kushtohet vëmendje kësaj. Ky vizion nuk është i djeshëm, ai ka filluar që nga fillimi i luftës kundër Bosnje-Hercegovinës. Ku është, pra, vendi i gjeopolitikës ruse në BiH dhe Serbinë post-Dayton, parë me sytë e A. Dugin dhe protagonistëve të shkollës së tij të mendimit?

Bazat e shkencës së Duginit

Pikërisht njëzet vjet më parë botova librin Gjeopolitika si fat. Dugin, me mendimin e tij origjinal dhe të rrezikshëm për hapësirën botërore, ishte ende i panjohur në atë kohë në Ballkan, me përjashtim të Serbisë, ku sapo kishte filluar të vendosej në mesin e sipërmarrësve militantë të epokës së re të miqësisë ruso-serbe. të cilët nuk e fshehën entuziazmin e tyre për mësuesin e ri të zgjimit gjithëpërfshirës të botës ruso-ortodokse, i cili në tekstin e gjerë dy vëllimesh Bazat e gjeopolitikës (1997) e konsideron të ardhmen gjeopolitike të Rusisë si një lider mbi-perandorak. Fuqia euroaziatike.

Në libër i kushtova vëmendjen e duhur këtij personi, i bindur se po vjen epoka kur idetë ekstremiste (si ajo e Duginit) do të ushqejnë qendrën politike dhe do të bëhen pjesë e rrjedhës kryesore, gjë që po ndodh në një masë të madhe, si në Rusi ashtu edhe në Rusi. në “botën serbe”. Përpara nesh po marrin jetë idetë e Duginit, qëllimi i të cilave është transformimi i Ballkanit në një mënyrë që de-perëndimizon territorin post-jugosllav. Nuk do ta nënvlerësoja më kurrë ndikimin shkatërrues të kriptologëve, komplotistëve dhe mistikëve militantë, pavarësisht se sa aktorë të ndryshëm të arsyeshëm përpiqen të minimizojnë ndikimin e tyre.

Tashmë në vitin 1992, Dugin botoi versionin e parë të tekstit Gjeopolitika e konfliktit jugosllav me synimin për të afirmuar gjeopolitikën ruse ballkanike. Ai vlerëson kapacitetet gjeopolitike të Serbisë, Kroacisë, sllavëve, boshnjakëve dhe maqedonasve. Tendenca që del nga analiza e Duginit për konfliktin jugosllav është rusizmi perandorak ortodoks-sllav, me një ambicie të pambuluar për të instrumentalizuar Ballkanin për qëllimin e fantazmagorisë gjeopolitike ruse. Këtu është shënimi im studiues (me citatet e Duginit) nga njëzet vjet më parë:

Duke kompozuar “tre fuqi evropiane”, d.m.th. tre zona gjeopolitike në Evropë (Perëndimi, Evropa Qendrore, Euroazia-Rusi) dhe një evropiane periferike (islami, nga Magrebi në Pakistan dhe Filipine), Dugin ndërton një pandemon gjeopolitik në të cilin Kombet e ish-Jugosllavisë janë njësi lokale të marrëdhënieve gjeopolitike ndërmjet zonave të përmendura. Pa u futur thellë në projeksionet e paqëndrueshme të Duginit, mjafton të tregohet se në tablonë e tij të thjeshtuar kroatët përfaqësojnë zonën e Evropës Qendrore (Austro-Hungari, Gjermani, Itali), serbët – Rusia ortodokse, d.m.th. zonën ruse euroaziatike, si dhe maqedonasit, të cilët janë pjesë e asaj zone përmes konstruksionit të parealizuar të Jugosllavisë ortodokse (baza serbo-bullgare), dhe boshnjakët dhe shqiptarët, si “mbetje të Perandorisë Osmane”, përmes Turqisë përfaqësojnë një zonë islamike, periferike evropiane, e cila , beson Dugin, në shekullin e njëzet e një (“siç ishte në shekullin e mesëm”) do të ndikojë ndjeshëm në gjeopolitikën evropiane.

Bie në sy se Dugin nuk sheh një përfaqësues të zonës perëndimore në territorin e ish-Jugosllavisë, e cila “është e formuar kryesisht nga Franca dhe Portugalia, dhe në kuptimin më të gjerë, Britania e Madhe dhe Amerika transatlantike, joevropiane i përkasin asaj. “. Sipas Dugin, edhe pse mund të ketë kontradikta të brendshme midis Perëndimit kontinental (Francë), Perëndimit ishullor (Britania e Madhe) dhe Perëndimit jashtë shtetit (SHBA), Perëndimi vepron ndaj entiteteve të tjera gjeopolitike “më shpesh si një forcë e vetme gjeopolitike”, gjë që krijon rrëmujë në territorin e ish-Jugosllavisë, duke shpërngulur periodikisht serbët, maqedonasit, kroatët, boshnjakët dhe shqiptarët nga zonat e tyre të lindjes, duke sjellë trazira në të dhënat e supozuara objektive gjeopolitike. Duke shkelur kufijtë midis shteteve sovrane, në traditën më të mirë të gjeopolitikës gjermane të kohës së luftës, Dugin kundërshton parimin e pandryshueshmërisë së kufijve me parimin e qarqeve qytetëruese, pra “gjeografinë shpirtërore” që nuk ka asnjë problem me të drejtën ndërkombëtare.

Në këtë matricë, ai thotë se Ballkani është vendi i mëtejshëm i huaj i Rusisë, gradimi i fuqisë së saj gjeopolitike, zgjerimi i ndikimit jashtë unazës së “vendit të huaj më të afërt”. Si i tillë, Ballkani është një çështje e rëndësishme për gjeopolitikën ruse euroaziatike, nga kriza e së cilës Rusia mund të nxjerrë mësime serioze. Dugin, si spiritus movens i gjeopolitikës ruse, i shton Ballkanit, krahas të gjitha kuptimeve imagjinative të lidhura, edhe një kod tjetër imagjinativ të natyrës gjeopolitike. Ai vendos një analogji hapësinore, etnike dhe fetare midis ish-Jugosllavisë dhe Rusisë.

Në interpretimin e Duginit, Rusia është Serbia, dhe Ukraina, si një problem potencialisht i madh rus (ikja e Kievit nga Lindja ruse dhe “afrimi me zonën evropiane të kontrolluar ekonomikisht nga Gjermania”) është Kroacia. Në atë ekuacion të thjeshtuar kuazi-gjeopolitik, analogët e boshnjakëve dhe shqiptarëve janë myslimanët e Kaukazit dhe Azisë Qendrore.

Mënyra në të cilën Dugin vë në dyshim potencialin gjeopolitik të muslimanëve të Ballkanit, veçanërisht boshnjakëve, meriton vëmendjen tonë të shtuar.

Analogji të papranueshme

Në Gjeopolitikën e konfliktit jugosllav, Dugin ia kushton një pjesë, të titulluar E vërteta e myslimanëve jugosllavë, boshnjakëve dhe shqiptarëve, duke i atribuar, siç e kemi thënë tashmë, si një faktor islamik, “osman” në Evropë. Duke qenë se, sipas Duginit, Turqia është një instrument i dukshëm i zgjerimit të atlantizmit në zonën e interesit perandorak rus (Eurazia), sipas kësaj logjike – aq më keq për faktin – si boshnjakët dhe shqiptarët janë të mbështetur politikisht nga Turqia dhe në në arenën gjeopolitike të Evropës dhe Euroazisë, matrica e tyre është “Turqia botërore, antiislamike”.

“Imperializmi i imagjinatës” i Duginit arriti një pikë të rrezikshme me “propozimin e tij të pafajshëm” drejtuar boshnjakëve dhe shqiptarëve për t’iu kthyer Iranit “dhe politikës së tij konsistente, sepse në momentin e tanishëm vetëm ai vend në botën islame udhëheq një gjeopolitikë që është e orientuar drejt pavarësia, autonomia dhe harmonia kontinentale, duke vepruar sipas logjikës së vet, pavarësisht nga interesat e atlantistëve në këtë rajon”. Dugin vëzhgon procesin e de-osmanizimit dhe pro-iranizimit të popujve myslimanë të ish-Jugosllavisë në tre faza, të cilat “mund të zhvillohen paralelisht, secila në nivelin e vet:

Riorientimi i muslimanëve nga Turqia në Iran

Konsolidimi i aleancës gjeopolitike të Evropës Qendrore me Iranin dhe botën islame në tërësi

Aleanca gjeopolitike euroaziatike e Evropës Lindore dhe Qendrore (Mittleuropa).

Dugin thekson “shqetësimin” e tij për myslimanët jugosllavë me qëndrimin se “problemi i një kombi të vogël ballkanik nuk mund të zgjidhet gjeopolitikisht pa transformimet më serioze gjeopolitike globale”. Në këtë kuptim, ai sjell dhurata të Danait (kalin e Trojes) boshnjakëve të Ballkanit, veçanërisht për myslimanët boshnjakë, boshnjakët.

Nga thellësitë e errëta të gjeopolitikës sakralo-mitike dhe perandorake ruse, paralelisht me pjesëmarrjen konstruktive të Rusisë në ndërtimin e shtetit boshnjak (epoka e Jelcinit, vër.N.Ć.), vjen një ofertë radikalisht e re, provokuese, e cila është një Përpjekje e pandryshuar për të instrumentalizuar një grup të vogël mysliman në Evropë për interesat ruse: “Është e rëndësishme të theksohet se republikat muslimane që ishin pjesë e BRSS përfaqësojnë një zonë të ndikimit gjeopolitik konkurrues midis Turqisë dhe Iranit. Ashtu si në rastin e myslimanëve jugosllavë, ky krahasim tregon se republikat e orientuara drejt Iranit kanë më shumë shanse për të arritur harmoninë gjeopolitike me bërthamën, bllokun rus të kontinentit Euroaziatik. Dhe anasjelltas, faktori gjeopolitik i Turqisë, i cili tashmë luan rolin e zbatuesit të politikës Atlantike në këtë rajon, është i lidhur domosdoshmërisht me situata dramatike dhe konfliktuale.

Pa deklaruar ndonjë arsye serioze (përveç njohurive parimore) për të cilën Irani duhet të bëhet një masë gjeopolitike për boshnjakët dhe myslimanët e tjerë, Dugin, nga pikëpamja e valorizimit shkencor të mendimit të tij, humbi thelbin gjeostrategjik dhe gjeopolitik të BeH, duke prodhuar një konstrukt gjeopolitik që është në thelb anti-boshnjak dhe antiamerikan (konflikti kryesor midis ish-qeverisë së Izetbegoviqit dhe SHBA-së ishte për shkak të zgjerimit të ndikimit iranian në Bosnje), që është një nga qëllimet e gjeopolitikës së Rusisë së re. djathtas, shaman i të cilit është Aleksandar Dugin.

Ndërsa diplomacia ruse merr pjesë aktive në aktivitetet shumëpalëshe të bashkësisë ndërkombëtare në Bosnje dhe Hercegovinë dhe afirmon Bosnjën dhe Hercegovinën e Dejtonit si shtet (deri në momentin kur në Këshillin për Zbatimin e Paqes fillon vazhdimisht të votojë kundër vendimeve të Këshillit, kundër misioni i Përfaqësuesit të Lartë dhe kundër Bosnjë-Hercegovinës), dy koncepte konservatore gjeopolitike (euroazianizmi dhe pansllavizmi ortodoks) jetojnë në Serbi dhe në “zonat serbe të Bosnjës”, të cilat, për të zbatuar sistemin analogjik të Duginit, janë një formë lokale të gjeopolitikës së shenjtë ortodokse të Lindjes.

Njëzet vjet më vonë, kjo pikëpamje ruse për botën dhe për Bosnjën dhe Serbinë në atë botë nuk është zhdukur, por është politizuar në mënyrë dramatike dhe është zhvendosur nga sfera e misticizmit dhe arsyetimit në sferën politike me sinkronizimin e pabesueshëm të tekstit të Duginit nga 15 shtatori. të këtij viti, i cili kërkon përfundimin e operacioneve speciale ushtarake në Ukrainë dhe fillimin e luftës kundër Perëndimit, me Putinin që urdhëroi mobilizimin gjashtë ditë më vonë. Pra, megjithëse nuk duhet hedhur poshtë vlerësimi i Rand Corporation, si një institut shumë i rëndësishëm amerikan, nga viti 2017 – se roli i Dugin është mbivlerësuar dhe se ai është më tepër “një provokator ekstremist me ndikim të kufizuar dhe periferik sesa një analist me ndikim që lenë gjurmë të thellë në politikë” , në verën e vitit 2022, shpirti i Huntingtonit euroaziatik duket se po ndjek njësitë ruse që Vladimir Putin po mobilizon dhe po dërgon në Ukrainë. /AntenaM